Федеріко Гарсія Лорка
З циклу «Сонети темного кохання» Сонет гірлянди троянд
Soneto de la Guirnalda de Rosas
Federico García Lorca
¡Esa guirnalda! ¡pronto! ¡que me muero!
¡Teje deprisa! ¡canta! ¡gime! ¡canta!
que la sombra me enturbia la garganta
y otra vez viene y mil la luz de enero.
Entre lo que me quieres y te quiero,
aire de estrellas y temblor de planta,
espesura de anémonas levanta
con oscuro gemir un año entero.
Goza el fresco paisaje de mi herida,
quiebra juncos y arroyos delicados.
Bebe en muslo de miel sangre vertida.
Pero ¡pronto! Que unidos, enlazados,
boca rota de amor y alma mordida,
el tiempo nos encuentre destrozados.
Federico García Lorca
¡Esa guirnalda! ¡pronto! ¡que me muero!
¡Teje deprisa! ¡canta! ¡gime! ¡canta!
que la sombra me enturbia la garganta
y otra vez viene y mil la luz de enero.
Entre lo que me quieres y te quiero,
aire de estrellas y temblor de planta,
espesura de anémonas levanta
con oscuro gemir un año entero.
Goza el fresco paisaje de mi herida,
quiebra juncos y arroyos delicados.
Bebe en muslo de miel sangre vertida.
Pero ¡pronto! Que unidos, enlazados,
boca rota de amor y alma mordida,
el tiempo nos encuentre destrozados.
Троянд гірлянду! Швидше, я вмираю!
Сплітаю стебла, стогнучий над нею!
Січнева ніч прослалась над землею,
в моєму серці без кінця і краю.
Між тим, як любиш ти, як я кохаю,
повітря зоряне тремтить межею,
як анемони свіжістю своєю
отруєного зваблюють до раю.
І насолодою п’янкої рани
медову кров – краплини оксамитні –
зберу з душі, коли настане ранок,
цілунками. Колючками пробиті,
щоб губи у багряному цвітінні,
крізь вічність проступили, мов крізь тіні.
02.07.2021р.
